با نشستن هواپیمای حامل دیپلُماتهای اخراج شده جمهوری اسلامی از لندن، پروسه تبدیل سناریوی قُدرت نمایی "نظام" به داستان یک بُحران تمام عیار در مُناسبات خارجی، گام دیگری به جلو برای تثبیت خود به مثابه یک وضعیت عینی برداشت. روابط فرامرزی اما تنها قلمروی نیست که این بُحران تحت تاثیر خود قرار می دهد؛ صحنه فراگیر تر برای خودنمایی آثار هُجوم حساب نشده به سفارت انگلیس، سیاست و مُناسبات داخلی قُدرت است.
روشن ترین نُکته پیرامون طرح مزبور، غافلگیر شدن مُبتکرانش از واکُنشی است که این اقدام برانگیخت. با هر انگیزه ای که رووسای ماموران لباس شخصی، زیر دستانشان را برای تخریب اموال، سرقت اسناد و وحشت پراکنی به سفارت انگلیس گُسیل داشته بودند، هرگز پیامدهای سیاسی - دیپلُماتیک آن را فراتر از سطح یک کشمکش تشریفاتی با رد و بدل اعتراض نامه و رفت و آمد به وزارتخانه های مربوطه در لندن و تهران تخمین نمی زدند.
از این رو، رویدادهای بعدی که با واکُنش به گونه غیرمُنتظره، شدید انگلستان و مُتحدان آن در اتحادیه اُروپا برجسته می شود، بی درنگ آمران و سازمان دهندگان این ابتکار را زیر سووال برد. ناگُفته پیداست، هر گاه همچون حمله به سفارت آمریکا یا گروگان گرفتن شهروندان آمریکایی و ملوانان انگلیسی کفه ی سود در ترازوی "نظام" سنگین تر از زیان می بود، آنگاه با هر درجه از اختلاف در راس، انتقاد یا ملامتی نیز ابراز و تحمُل نمی شد.
شاهین ترازویی که در آن عربده کشی در سفارت انگلیس به وزن کشی نهاده شده، به سمت زیان مُتمایل است. این می تواند سرچشمه همه ی انتقادهای شدت گرفته ای باشد که با سپر هُشدار نسبت به "شرایط حساس" یا در پس توصیه به "احترام به قانون" خطاب به مُبتکران آن بیان می گردد.
اگر چه آیت الله خامنه ای در یک سو و آقای احمدی نژاد، گُماشته یاغی شده او بر منصب ریاست جمهوری، در سوی دیگر تا کُنون از نشان دادن واکُنش علنی نسبت به حمله ی سفارت خودداری کرده اند، اما این امر نمی تواند مانع دیدن جبهه جدیدی که برای درگیری بیشتر در هرم مُتنازع قُدرت جمهوری اسلامی به طور رسمی گشوده شده و سنگرهایی که سخت کوشانه در حال حفر شدن است، گردد.
منصور امان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر