چند روز پیش ، محمد دهقان ، عضو هیات رئیسه مجلس ، موضوعی را فاش کرد که اندک تأملی در آن ، آدمی را به وحشت فرو می برد ؛ بخوانید:
- یک سوم عامل سرطان ها مربوط به باقیمانده سموم و کودهای شیمیایی در محصولات کشاورزی است و این یک هشدار برای دولت و مسئولان است زیرا دولت مسؤول سلامت مردم است.
- نظر رسمی کارشناسان این است که وضعیت محصولات کشاورزی از نظر میزان باقیمانده سموم، کودهای شیمیایی و فلزات سنگین نگران کننده است و متأسفانه کشورمان رتبه اول سرطان معده را در دنیا دارد و وزارت بهداشت رسماً اعلام کرده است که در آینده تعداد مبتلایان به سرطان بیشتر هم خواهد شد که یک سوم آن مربوط به محصولات کشاورزی است.
- سرعت بیماری سرطان که اغلب هم در کودکان را در معرض خطر قرار می دهد بسیار بیشتر از اقدامات انجام شده دارد.
- متاسفانه به دلیل این که وزارتخانه های جهادکشاورزی و بهداشت و درمان ساز و کار دقیقی ندارند محصولات مرجوعی آلوده و صادر شده ، دوباره بین مردم توزیع می شود و این وضعیت باید هر چه زودتر متوقف شود.
- بخش مهمی از این مسؤولیت بر عهده وزارت بهداشت است اما متاسفانه تاکنون اقدام اساسی برای جلوگیری از توزیع ومصرف محصولات کشاورزی ناسالم انجام نداده است.
- شاهد هستیم که به صورت بی رویه از سموم و کودهای شیمیایی در محصولات کشاورزی استفاده می شود و در سایه نبود نظارت مردم نیز این محصولات را مصرف می کنند.
خلاصه کلام این است: بخش قابل توجهی از میوه ها و سبزیجاتی که می خوریم - بر خلاف انتظارمان که باید برایمان سلامتی بیاورند - موجب ابتلای ما به سرطان می شوند ؛ علتش هم این است که دو وزارتخانه کشاورزی و بهداشت ، به وظایف خود در زمینه کنترل سموم عمل نمی کنند و حتی محصولات آلوده صادراتی که مرجوع می شود ، به جای معدوم شدن ، بین مردم توزیع می شود! نتیجه هم گسترش رعب انگیز سرطان بین مردم ، به ویژه در میان کودکان معصوم است.
حال به این «پکیج مرگبار» ، سموم تقلبی ، از رده خارج شده و قاچاق چینی را هم بیفزایید تا مشخص شود که با چه وضعیت عجیب و غریبی در عرصه «تولید محصولات مرگبار کشاورزی» مواجه هستیم!
جالب توجه اینجاست که اغلب تولید کنندگان این محصولات، به وِیژه محصولات جالیزی مانند خیار و گوجه فرنگی ، از تولیدات خود استفاده نمی کنند و در گوشه ای از مزرعه یا گلخانه شان، محصولاتی بدون استفاده از کود و سموم ، برای خود و خانواده شان پرورش می دهند تا خودشان سرطان نگیرند.
واقعاً آیا این مسأله به اندازه این که چه کسی رئیس فلان سازمان شد یا در نشریه "خاتون" چه نوشتند یا چکمه پوشی خانم ها در خیابان اهمیت ندارد؟ انصاف دهید که آقایان چقدر در باب این مسائل و نظایر آن ، زمین و زمان را به هم دوختند ولی وقتی عضو هیأت رئیسه مجلس می گوید که مردم دارند بر اثر خوردن میوه ها و سبزیجاتی که دارای سموم زائد هستند ، سرطان می گیرند و می میرند ، کک کسی هم نمی گزد و حتی به اندازه نتیجه بازی دو تیم ته جدولی لیگ برتر هم بدان نمی پردازند!
این در حالی است که در هر جای دنیا کاشف به عمل می آمد که مردم بر اثر سوء عملکرد دولت سرطان می گیرند و می میرند ، کمترین پیامدش ، اگر سقوط دولت نبود ، استیضاح ، برکناری و محاکمه علنی وزیر و مسوولان مربوطه بود.
آیا به نظر مسؤولان ، مبتلا شدن فراگیر ملت به بیماری سرطان ، آنقدر اهمیت ندارد که اقدام عملی در این باره بکنند؟ بی هیچ تردیدی و بر مبنای همه آموزه های حقوقی نیز ، مردمی که مبتلا به سرطان شده اند ، حق دارند علیه این دو وزارتخانه شکایت کنند و غرامت بگیرند ؛ هر چند که غرامت و دیه هرگز نمی توانند آب رفته را به جوی باز آورند و جان کسی را نجات دهند.
از این رو باید جلوی استمرار وضع موجود را گرفت و برنامه ای "فوری" و "گسترده" برای جلوگیری از مسمومیت محصولات کشاورزی تدوین و عملیاتی کرد که هر یک روز تأخیر در این باره، مساوی است با سرطانی شدن تعداد بیشتری از مردم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر