مجوز راهپیمایی برای راهپیمایی ای که نیاز به مجوز ندارد

در آستانه روز جهانی کارگر شرایط اقتصادی کشور به شدت نابسامان است، وضعیت معیشت کارگران به گونه ای است که بسیاری از کارگران شاغل نمی توانند پاسخگوی خانواده های خود باشند، چه رسد به بخش عظیمی از آنان که بیکار شده اند. در چنین حالتی نهادهای حکومتی بر سر اجازه برگزاری روز جهانی کارگر به چانه زنی پرداخته و هر کس دیگری را مقصر عدم اجازه تجمع و راهپیمایی معرفی می کند. یکی از نهادهایی که خود را متولی کارگران معرفی می کند، نهاد مصادره شده "خانه کارگر" است. علیرضا محجوب و همدستان او در این نهاد، همچون بازوی حکومت در بین کارگران عمل می کنند.
روز جهانی کارگر که هم زمان در سرتاسر جهان تحت روز همبستگی جهانی کارگران جشن گرفته می شود، تنها روز از همه روزهای سال است که به کارگران تعلق دارد. این روز سالهاست که در بین کارگران ایرانی به رسمیت شناخته شده است. هرچند در سالهای گذشته، رژیم جمهوری اسلامی با اما و اگر به دلیل قدرت همبسته کارگران نتوانسته از تجمعهای اعتراضی کارگران ممانعت به عمل آورد، اما از ابتدای به قدرت رسیدن پادو و گماشته رهبر جمهوری اسلامی، احمدی نژاد، هیچگونه اجازه ای به کارگران برای برگزاری این روز داده نشده و همه ساله کارگران به صورت خودش دست به تجمعهای اعتراضی زده اند. اما امسال از مدتها پیش بین نهادهای خود خوانده متولی کارگران و دستگاه های سرکوبگری رژیم یک بده بستان به راه افتاده است. نهادهای وابسته به حکومت ریاکارانه تجمع اعتراضی در این روز را حق کارگران می دانند، اما آنرا ملزم به صدور اجازه از سوی رژیم می دانند. اسماعیل حق پرستی، دبیر اجرایی "خانه کارگر" می گوید: "در صورت عدم صدور مجوز راهپيمايي روز جهاني كارگر اين شائبه مطرح مي‌شود كه وزارت كشور توانايي تامين امنيت راهپيمايي مسالمت‌آميز كارگران را ندارد."او در ادامه اصل 27 قانون اساسی رژیم را به رخ می کشد و از وزارت کشور می خواهد تا با مجوز راهپیمایی روز کارگر موافقت کند. حق پرستی که به اصل 27 قانون اساسی رژیم استناد می کند، نمی گوید اگر این اصل، برگزاری تجمعها و راهپیماییهایی که بدون حمل سلاح برگزار شود را آزاد اعلام کرده، پس به چه دلیل کارگران باید منتظر صدور مجوز امری از سوی وزارت کشور باشند که به طور قانونی منعی ندارد؟
همین حرف را هادی ابوی، سخنگوی "کانون عالی انجمنهای صنفی کارگران" تکرار می کند. این متولیان مسایل کارگری که در راس تشکلهای زرد دست ساخت حکومت نشانده شده اند، به چه دلیل قانون حکومت شان را همانگونه که هست، قرایت نمی کنند و کارگران را منتظر اجازه دم و دستگاهی می گذارند که هیچ توجهی به خواسته های آنان ندارد؟
هرچند علیرضا محجوب می گوید، اجازه برگزاری راهپیمایی در روز کارگر قبل اردیبهشت ماه به وزارت کشور داده شده و از آن وزارتخانه می خواهد تا سریعتر مجوز راهپیمایی این روز صادر کند، اما پاسدار محمدرضا نجار، وزیر کشور دولت نظامی- امنیتی می گوید: "طبق قانون اگر تشكلی بخواهد تجمع يا راهپيمايی داشته باشد، بايد درخواست خود را اعلام كند و من آخرين وضعيت اين موضوع را نمی‌‌دانم كه آيا آنها درخواست كرده‌اند يا نه."و اینگونه حق بدیهی کارگران برای برگزاری روز جهانی خود بین نهادهای حکومتی دست به دست شده و در چنبره بوروکراسی رژیم گرفتار می شود. هرچند برخی منابع کارگری خبر داده اند که وزارت کار اجازه برگزاری تجمع در بیابانهای بهشت زهرا را صادر کرده است. این یعنی رژیم ولایت فقیه، کارگران ایرانی را هم ردیف اموات برآورد کرده و شنونده صدای اعتراضات آنان را مردگان گورستان بهشت زهرا می داند.
حق برگزاری تجمع و راهپیمایی آرام طبق قانون اساسی ضد انسانی و ضد مردمی رژیم جمهوری اسلامی آزاد است، اما نهادهای حکومتی متولی کارگران آنرا منوط به اجازه حکومت کرده و اینگونه بدیهی ترین حقوق کارگران را با همدستی اربابانشان پایمال می کنند.
روز جهانی کارگر، روز همبستگی کارگران و روز فریاد فروخورده کسانی است که چرخ صنعت و تولید کشور توسط آنان به گردش در می آید. رژیم پادوی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول، خود را موظف به درهای باز اقتصادی و واردات بی رویه می داند، به همین دلیل حق و حقوق کارگران برای آن ارزشی ندارد، زیرا تولید داخلی را ارزش نمی داند.
برگزاری روز جهانی کارگر نیازی به مجوز حکومت سرکوبگر کارگران و مزدبگیران ندارد. در صورت به میدان آمدن قدرتمند همه کارگران برای برگزاری این روز، هیچ نهاد سرکوبگری توان برابری با آنان را نخواهد داشت.جعفر پویه