مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی و کشورهای 1+5 در حالی برگزار شد که زیر بار سنگین تحریمها، فرستادگان خامنه ای نه بر صندلی بلکه، روی زانو پشت میز مذاکره قرار گرفتند. جز این، تمامی ادعاهای سعید جلیلی از روند "موفقیت آمیز" مذاکرات و ابراز رضایت طرف مقابل از "مفید و سودمند" بودن آن، اموری حاشیه ای هستند و بر اصل قضیه که جمهوری اسلامی باید برای بلند پروازیهای هسته ای اش بهای سنگینی بپردازد، تاثیری نمی گذارد.
اگر چه پیشتر جمهوری اسلامی خواستار برگزاری مذاکرات هسته ای در بغداد شده بود، اما مذاکرات کنونی روز شنبه 26 فرودین در دو دور صبح و شب در استانبول برگزار شد. مهمترین دلایل نگرش مثبت غرب به گفتگوهای استانبول را می توان در دو امر یافت: نخست، تعیین تاریخ برای مذاکرات آتی که ۲۳ ماه مه (۳ خرداد) صورت می گیرد و دیگری، توافق بر سر دیدار و گفتگوهای دو جانبه با همه کشورهای 1 + 5 که شامل آمریکا نیز می شود.
جمهوری اسلامی با روشهای فریبکارانه "افکار سازی"، از پیش برای این مذاکرات زمینه سازی کرده بود. به عنوان نمونه، خامنه ای به "نکات خوب و مثبت" در سخنان اوباما و رفسنجانی با گفتن اینکه "حتی آیت الله خمینی هم در رابط با آمریکا تجدید نظر می کرد"، تاکید کرده بودند. از سوی دیگر، برای رد گم کنی بیشتر، علی باقری، معاون شورای عالی امنیت ملی جمهوری اسلامی شرط می گذارد که غرب برای ورود به مرحله مذاكرات سازنده، از تحريمهای خود باید عقب نشينی كند.
اما هیچیک از این مانورها تغییری در این امر نمی دهد که کشورهای غربی به گفته گیدو وستروله، وزیر خارجه آلمان که می گوید، "ما نیاز به اقداماتی عملی و فوری داریم" و "ایران باید ثابت کند به تعهدات بین‌المللی خود پایبند بوده و قصد ساخت سلاح هسته‌ای را ندارد" پافشاری دارند. وی همچنین مذاکرات را تنها شانس دستیابی به "راه حل سیاسی" برای رفع بحران خواند.
این آخرین شانس حکومت ولی فقیه است که مناقشه ی هسته ای خود را به طور "مسالمت آمیز" خاتمه دهد. اما از سوی دیگر، این شکست و عقب نشینی مفتضحانه ای برای جمهوری اسلامی و سیاستهای ضد مردمی و بحران آفرینی خواهد بود که تاب استقامت زیر بار پیامدهای سنگین آن را نخواهد داشت. لیلا جدیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر