نامه
استمداد زندانی فرهنگی کرد محمد علی آگوشی از سازمانهای حقوق بشر و مجامع بين
المللی جهت ارسال به سازمانهای حقوق بشری و انتشار در اختيار "فعالين حقوق بشر و
دمکراسی در ايران " قرار داده شده است. متن نامه استمداد به قرار زير می باشد:
آيا تا کی نقض حقوق انسانی در کشور ايران بايد ادامه داشته باشد؟
اينجانب آگوشی اهل پيرانشهر فرهنگی بازنشسته که مدتی 4 سال است در زندان اروميه اسير می باشم . در سال 88 از سوی دادگاه نظامی اروميه به جرم کرد بودن و فعال مدنی و به اتهام ارتباط با اقليم کردستان به اعدام محکوم شدم چون حکم صادره خلاف قانون و اصول انسانی بوده شديدا به آن اعتراض کردم در نتيجه شعبۀ 31 ديوان عالی کشور حکم صادره را نقض و پرونده جهت اعاده دادرسی عادلانه به شعبۀ هم عرض دادسرای عمومی نظامی ارسال و اعاده گرديد شعبۀ هم عرض هم بدون توجه به مستندات ديوان ضمن نقض اعدام حکم 10 سال تبعيد در زندان زاهدان را صادر نمود.
با توجه به نوع اتهام تفهيمی مجازات محارب (نفی بلد) که خلاف نص قرآن و قانون اساسی و عرف بين المللی بوده در اصل، مجددا به رای صادره اعتراض نمودم و پرونده برای بار دوم به شعبۀ 31 ديوان فرستاده شد و ديوان تحت فشار دادستان و ساير عوامل حکم صادره را تاييد کرد و جهت اجرا به دادسرای اروميه ارجاع کرده است.
نظر به اينکه عيال وار بوده و دارای 5 فرزند می باشم و مادر 77 ساله و عليل می باشم. اجرای حکم تنها از نظر روحی و ساير موارد به ضرر خانواده ام می باشد و در حقيقت آنها مجازات می شوند و آخرين جمله ای که از مادرم شنيده ام " ... گفته سلام با تبعيدت شايد هرگز تو را ديگر نتوانم ببينم " اين جمله موجب آزار روحی بنده گرديده چون مسافت دور و هزينه های کمرشکن با توجه به بحران اقتصادی کشور اعضای خانواده ام هرگز نمی توانند به ملاقاتم بيايند.
از مجامع بين المللی و نهادهای حقوق بشری سازمان ملل و حقوق بشر کشورهای اسلامی و مجامع اروپايی استمداد می طلبم. جمهوری اسلامی را تحت فشار قرار داده و از اجرای اين تبعيد که آثار منفی آن تنها موجب آزار خانواده و وابستگان می باشد چلوگيری شود و حکم تبعيد از پرونده ام برداشته شود و مثل ساير زندانيان از حقوق شهروندی و مزايای يک زندانی برخوردار گردم.
لازم به ذکر است قاضی صادر کننده رای فرموده در کل هم از نظر شرعی محارب نيست اما حکم مضاعف و محارب بر متهم تحميل می شود.
عاجزانه تقاضا دارم به خاطر آه مادر پيرم از همه راه ها و منافذ حقوقی و قانونی به داد خانواده ام برسند و جای سئوال اين است چرا من بی گناه فدای غرض ورزی و عقده و ستيزه جويی نقضان حقوق بشری که می بايست خانواده ام هم به آتش من بسوزند چرا و به کدامين گناه؟
فرهنگی زندانی محمد علی آگوشی
زندان اروميه
ارديبهشت 1391
آيا تا کی نقض حقوق انسانی در کشور ايران بايد ادامه داشته باشد؟
اينجانب آگوشی اهل پيرانشهر فرهنگی بازنشسته که مدتی 4 سال است در زندان اروميه اسير می باشم . در سال 88 از سوی دادگاه نظامی اروميه به جرم کرد بودن و فعال مدنی و به اتهام ارتباط با اقليم کردستان به اعدام محکوم شدم چون حکم صادره خلاف قانون و اصول انسانی بوده شديدا به آن اعتراض کردم در نتيجه شعبۀ 31 ديوان عالی کشور حکم صادره را نقض و پرونده جهت اعاده دادرسی عادلانه به شعبۀ هم عرض دادسرای عمومی نظامی ارسال و اعاده گرديد شعبۀ هم عرض هم بدون توجه به مستندات ديوان ضمن نقض اعدام حکم 10 سال تبعيد در زندان زاهدان را صادر نمود.
با توجه به نوع اتهام تفهيمی مجازات محارب (نفی بلد) که خلاف نص قرآن و قانون اساسی و عرف بين المللی بوده در اصل، مجددا به رای صادره اعتراض نمودم و پرونده برای بار دوم به شعبۀ 31 ديوان فرستاده شد و ديوان تحت فشار دادستان و ساير عوامل حکم صادره را تاييد کرد و جهت اجرا به دادسرای اروميه ارجاع کرده است.
نظر به اينکه عيال وار بوده و دارای 5 فرزند می باشم و مادر 77 ساله و عليل می باشم. اجرای حکم تنها از نظر روحی و ساير موارد به ضرر خانواده ام می باشد و در حقيقت آنها مجازات می شوند و آخرين جمله ای که از مادرم شنيده ام " ... گفته سلام با تبعيدت شايد هرگز تو را ديگر نتوانم ببينم " اين جمله موجب آزار روحی بنده گرديده چون مسافت دور و هزينه های کمرشکن با توجه به بحران اقتصادی کشور اعضای خانواده ام هرگز نمی توانند به ملاقاتم بيايند.
از مجامع بين المللی و نهادهای حقوق بشری سازمان ملل و حقوق بشر کشورهای اسلامی و مجامع اروپايی استمداد می طلبم. جمهوری اسلامی را تحت فشار قرار داده و از اجرای اين تبعيد که آثار منفی آن تنها موجب آزار خانواده و وابستگان می باشد چلوگيری شود و حکم تبعيد از پرونده ام برداشته شود و مثل ساير زندانيان از حقوق شهروندی و مزايای يک زندانی برخوردار گردم.
لازم به ذکر است قاضی صادر کننده رای فرموده در کل هم از نظر شرعی محارب نيست اما حکم مضاعف و محارب بر متهم تحميل می شود.
عاجزانه تقاضا دارم به خاطر آه مادر پيرم از همه راه ها و منافذ حقوقی و قانونی به داد خانواده ام برسند و جای سئوال اين است چرا من بی گناه فدای غرض ورزی و عقده و ستيزه جويی نقضان حقوق بشری که می بايست خانواده ام هم به آتش من بسوزند چرا و به کدامين گناه؟
فرهنگی زندانی محمد علی آگوشی
زندان اروميه
ارديبهشت 1391
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر