افزایش بیکاری و ناامنی شغل با توجه به تشدید بحران اقتصادی بیش از هر زمان وضعیت معاشی کارگران و مزدبگیران را تهدید می کند. احمدی نژاد در سال 1389 وعده ایجاد یک میلیون و نیم فرصت شغلی را داد. وی از افزایش فرصت شغلی تا رسیدن آن به بیش از 2.5 میلیون در سال 1391 وعده داد.
میرتاج الدینی معاون پاسدار احمدی نژاد، در 17 اردیبهشت 1391 اعلام کرد که «قوه مجریه سال 1389، یک میلیون و 600 هزار فرصت شغلی ایجاد کرد که آمار آن در سامانه وزارت کار موجود است.»
وعده پوچ احمدی نژاد از همان ابتدا مورد تمسخرقرار گرفت. فرآیند سیاستهای اقتصادی رژیم با رشد تظامیگری و چپاولگری به تعطیلی هر چه بیشتر واحدهای تولیدی منجر شده است. طرحهای بدون پشتوانه و فریبکارانه در رابطه با ایجاد اشتغال طی این مدت نه تنها منجر به کاهش بیکاری نشد بلکه با بحران در تولید و پیامدهای حذف یارانه ها، فرصتهای شغلی بسیاری از دست داده شد. در نتیجه بیکاری افزایش پیدا کرده است. شمار پایین نیروی فعال کار نسبت به جمعیت ایران نشان دهنده بحران عظیم بیکاری است.
عملی نشدن وعده های احمدی نژاد به آمار رسانه های حکومتی هم کشیده شده است. با توجه به عدم شفافیت آماری نهادهای رژیم، می توان تصور کرد که آمار واقعی بیکاری پنهان و بیشتر از آمار داده شده است.
بخش گروه اقتصادی خبرگزاری حکومتی مهر به تاریخ 28 مهر 1391 به وعده های احمدی نژاد مبنی بر ایجاد فرصت شغلی اشاره کرده و از کاهش 600 هزار شاغل در پایتحت گزارش می کند.
بر اساس این گزارش، «تعداد شاغلان کشور از 20 میلیون و 656 هزار و 693 نفر سال 1389 به 20 میلیون و 510 هزار و 25 نفر در سال 1390 رسیده است». بر اساس این گزارش «این میزان نشان دهنده کاهش 164 هزار و 668 نفری اشتغال از سال 1389 تا 1390 است که احتمالا این آمار به جمع بیکاران کشور پیوسته اند».
میزان افزایش بیکاری یا افزایش شغل را در شمار تعطیلی و یا ایجاد واحدهای تولیدی می توان سنجید. با توجه به این که حدود 33 درصد از واحدهای تولیدی کشور فعال هستند وعده پوچ احمدی نژاد در کاهش بیکاری و بحران ناامنی کار را می توان دید.زینت میرهاشمی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر