چنین می نماید که جُز چند رقیب داخلی همیشه نشسته به کمین، هیچ گوش شنوای دیگری برای شنیدن اعلام آمادگی پی در پی آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر مسند ریاست جمهوری برای "مُذاکره"، "رابطه"، "توقف غنی سازی" و خود عرضه گیهایی از این دست وجود نداشته باشد. مُخاطبان وی با نادیده گرفتن دردآور این آگهیهای بازرگانی، بیشتر ترجیح می دهند به "رابطه" رژیم جمهوری اسلامی با شهروندان خود بپردازند.
آقای دیوید کامرون، نخُست وزیر انگلیس در سُخنرانی خود در مجمع عُمومی سازمان ملل، جمهوری اسلامی را رژیمی می خواند که "با خُشونت از تظاهُرات جلوگیری می کند، کسانی که خواستار آینده بهتر هستند را بازداشت کرده و زیر شکنجه می برد". وی همچنین "قیامها در لیبی، تونس و مصر" را "چالشی برای ایران و سوریه" می داند.
همزمان، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اُروپا با انتشار بیانیه ای، با اعلام نگرانی از افزایش اعدامها در ایران، اعدام علیرضا مُلاسلطانی را محکوم و آن را "در تناقض آشکار با حقوق سیاسی و مدنی شهروندان و حقوق بین‌المللی کودکان" می نامد.
آقای احمدی نژاد در همین روز (آدینه 1 مهر) بار دیگر تابلوی درخواست "رابطه با آمریکا" را بالا بُرد و اصرار کرد که "هنوز برای این کار دیر نشده". وی استدعا کرد: "من پیامی شخصی هم برای رییس‌جمهور اوباما فرستادم، ولی هیچوقت جوابی دریافت نکردم."
در این زمینه آقای صالحی، وزیر امور خارجه دولت آقای احمدی نژاد یک گام از او جلو تر است. وی که برای تحویل پیامهای مُشابه از وُزرای چند کشور اُروپایی وقت گرفته بود، به گونه مُکفی "جواب" گرفت، هر چند مضمون نااُمید کننده پاسُخها چندان تفاوُتی با پیام نهُفته در عدم پاسُخگویی آقای اوباما ندارد.
وزیر خارجه انگلیس مراتب "تاسُف" خود از وضعیت حُقوق بشر در ایران را به اطلاع وی رساند. در دیداری دیگر با همتای سوئدی خود، اگر چه از جُزییات آن گُزارشی مُنتشر نشده، اما گُفته های تُند آقای صالحی مبنی بر آنکه "غرب از مقوله حُقوق بشر استفاده سیاسی می کند"، می تواند مُحتوای ضمنی آنچه که از زبان آقای کارل بلیدت شنیده را بیان کند.
به گُزارش رسانه های دولتی، موضوعات مورد بحث در دیدار آقای صالحی با وزیر اُمورخارجه هلند نیز "آزادی بیان افراد، جریانات و مذاهب" بوده است.
تلاش آقای احمدی نژاد برای تغییر ریل برخورد دو سویه طرفهای غربی و کشاندن آن به مسیر یک طرفه عادی سازی روابط و بُحران هسته ای نه فقط بیهوده مانده، بلکه بیشتر موجب برانگیخته شدن توجُه مُخاطبان او به شکننده بودن موضع حاکمان ایران از زاویه بُحران حُقوق بشر شده است.
استراتژی وی در نیویورک اگر حاصل دریافت مُشترک با ولی نعمت اش، آقای خامنه ای و با هماهنگی با او اجرایی نشده باشد، بی تردید با مُخالفت "رهبر" هم روبرو نبوده است. این امر می تواند علت کشف حجاب سوگُلی "آقا" در نیویورک را توضیح دهد.
منصور امان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر