سایت ندای سبز آزادی: چند ماه از افزایش فشار اصولگرایان بر محمود احمدینژاد و اطرافیانش میگذرد اما گویا داستان به همین راحتیها هم نیست و اصولگرایان از واکنش رییسجمهور سابقا محبوب خود سخت درهراسند. استعفانامه علی مطهری از نمایندگی مجلس بخشی از این هراس را آشکار ساخته است. او که به دلیل بینتیجه ماندن طرح سوال از رئیس دولت درخواست کناره گیری از مجلس را به هیئت رئیسه ارائه داده در بخشی از استعفانامه خود می نویسد: «پس از مذاکره با هیئت رئیسه بنا شد این سؤال در فرصت مناسب به جریان افتد اما مدتی گذشت و خبری نشد. کمکم بهانههایی مطرح شد که مثلا آقای احمدینژاد اکنون زخم خورده است و ممکن است در صحن علنی پروژهای مانند مناظرات انتخاباتی را پیاده کند و شاید رهبر انقلاب نیز به خاطر همین ملاحظات مخالف باشند.»
تاکتیک احمدینژاد در مبارزات انتخاباتی یادآور مسائلی چون افشاگری، تهدید و جستجو در زندگی خصوصی و سیاسی رقیبان بود تا از اطلاعات بدست آمده علیه آنها بهره برداری تبلیغاتی کند. نگرانی اصولگرایان از واکنش جریان حاضر در دولت به اقدامات آنها نه تنها در این قسمت از استعفانامه مطهری بلکه در اخبار و تحلیلهایی که در چند ماه گذشته از سوی رسانه های آنها منتشر شده قابل مشاهده است.
در خرداد ماه سال 88 و از شب مناظره تلویزیونی محمود احمدینژاد و میرحسین موسوی نگرانی ها در خصوص برنامههایی که مسیر دیگری را به جز قرار گرفتن در یک رقابت سالم دنبال میکنند افزایش یافت. در آن زمان واکنش موثری از سوی جریان های اصولگرا که خود را متعهد به آرمان ها و ارزش های انقلاب اسلامی میخواندند صورت نگرفت و به نوعی همراهیهایی با دولت از سوی آنها انجام شد. اصولگرایان نیز قسمتی از پازلی بودند که بایستی نقش خود را برای حذف منتقدان با حمایت از احمدینژاد ایفا می کردند. با این وصف باید دید که چرا در حال حاضر و پس از گذشت دو سال از برگزاری دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری آنها از بکار بردن همین شیوه علیه خود بیمناک شده اند؟
تاکتیک احمدینژاد در مبارزات انتخاباتی یادآور مسائلی چون افشاگری، تهدید و جستجو در زندگی خصوصی و سیاسی رقیبان بود تا از اطلاعات بدست آمده علیه آنها بهره برداری تبلیغاتی کند. نگرانی اصولگرایان از واکنش جریان حاضر در دولت به اقدامات آنها نه تنها در این قسمت از استعفانامه مطهری بلکه در اخبار و تحلیلهایی که در چند ماه گذشته از سوی رسانه های آنها منتشر شده قابل مشاهده است.
در خرداد ماه سال 88 و از شب مناظره تلویزیونی محمود احمدینژاد و میرحسین موسوی نگرانی ها در خصوص برنامههایی که مسیر دیگری را به جز قرار گرفتن در یک رقابت سالم دنبال میکنند افزایش یافت. در آن زمان واکنش موثری از سوی جریان های اصولگرا که خود را متعهد به آرمان ها و ارزش های انقلاب اسلامی میخواندند صورت نگرفت و به نوعی همراهیهایی با دولت از سوی آنها انجام شد. اصولگرایان نیز قسمتی از پازلی بودند که بایستی نقش خود را برای حذف منتقدان با حمایت از احمدینژاد ایفا می کردند. با این وصف باید دید که چرا در حال حاضر و پس از گذشت دو سال از برگزاری دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری آنها از بکار بردن همین شیوه علیه خود بیمناک شده اند؟
موازنه فساد حرف اول را می زند
میرحسین موسوی در جریان مناظره با احمدینژاد به نکته قابل توجهی درباره بکارگیری این تاکتیک از سوی احمدینژاد اشاره کرد. او در آنجا گفت: «معاون اجرايي آقاي رئيس جمهور بجاي اينکه مشغول حل مشکلات مردم باشد، مشغول رفتن و سرکشي به اين پرونده و آن پرونده به آنجا و اينجاست که يک چيزي بسازند که به درد امشب بخورد.» حال گویی سناریوی سرکشی مدیران احمدینژاد به پرونده منتقدان اصولگرا آغاز شده و این امر موجب احساس خطر در میان آنهاست تا جایی که رسانه منتسب به سپاه پاسداران نیز در ماجرای عزل وزیر اطلاعات از سوی احمدینژاد نسبت به آن هشدار داد. روزنامه جوان در زمانی که کشمکش بر سر عزل حیدر مصلحی ادامه داشت شائبه تلاش جریان موسوم به انحرافی برای دستیابی به اسناد محرمانه وزارت اطلاعات به منظور بهره برداری سیاسی علیه منتقدان خود را مطرح ساخت.
این روزنامه که از بخشی از جریان حاضر در دولت با عنوان جریان انحرافی یاد می کند نوشت که آنها تلاش میکنند «با بهرهبرداری خاص و خروج برخی اسناد و مدارک ویژه مقاصد خود را تامین و از عنصر اطلاعات به عنوان اهرمی برای ترغیب و تهدید برخی از جریانها و چهرههای سیاسی و پیشبرد اهداف سود بجویند.» اخبار اینچنینی بدون هیچ توضیح و تفسیری اتهام چندین ساله منتقدان و مخالفان به جمهوری اسلامی را تایید میکنند. بر این اساس میان مسئولان و نیروهای حکومتی موازنه فساد برقرار است. موازنه ای که هر یک از آنها را از اقدام علیه یکدیگر بر حذر می دارد مگر آنکه یکطرف مناقشه از اطلاعات و امکانات بیشتری نسبت به آنسوی میدان برخوردار باشد.
تهدید دو طرفهدر این شرایط نمایندگان مجلس پس از خانه نشینی احمدینژاد به دلیل اختلافات وی با آیتالله خامنهای بهدنبال طرح هایی رفتند که با استفاده از آن بتوانند رئیس دولت را برای تمکین به رهبر جمهوری اسلامی تحت فشار قرار دهند. رونمایی از تخلفات و قانون گزیری های دولت، تهدید به استیضاح احمدینژاد و شدت گرفتن انتقادات بی سابقه از سوی نمایندگان اصولگرا نسبت به راس دولت فضا را به گونه ای جلوه می داد که گویی پایان کار احمدینژاد فرا رسیده است. فشارها ادامه داشت و چند تن از اطرافیان احمدینژاد بازداشت شدند. با این وجود در حالی که این اقدام نهادهای امنیتی در کنار تند شدن مجلس علیه جریان دولت نشان از چراغ سبز آیتالله خامنهای به آنها برای به عقب راندن این جریان داشت پس از جلسه رای اعتماد مجلس به سجادی، وزیر پیشنهادی ورزش که در جریان آن نمایندگان با اعتراضات خود مانع از سخنرانی احمدینژاد در دفاع از وی شدند ورق برگشت. بدنبال انتقاد آیتالله خامنهای از رفتار نمایندگان تا حدی فضا برای دولت تلطیف شد و حتی طرح سوال از رئیس دولت که نزدیک به یک سال معطل مانده بود و تعداد امضاهای آن پیش از انتقاد رهبر از مجلس به سرعت به حد نصاب رسیده بود، مسکوت ماند.
در میانه تحرکات اصولگرایان که به نظر می رسید در راستای تضعیف احمدینژاد پس از عدم تمکین به موقع وی از حکم آیتالله خامنهای در خصوص ابقای مصلحی صورت می گرفت او نیز زبان به تهدید منتقدان اصولگرای خود گشود. احمدینژاد برخوردهای صورت گرفته با دولت از جمله دستگیری اطرافیانش را سیاسی خواند و با خط قرمز خواندن کابینه خود اصولگرایان را تهدید کرد که «مسائلی را با مردم» در میان خواهد گذاشت. تهدیدات احمدینژاد به همین یکبار محدود نشد و در ماجرای اختلاس نیز او گفت که سکوتش طولانی نخواهد بود. تهدید اصولگرایان توسط رئیس دولت تنها از سوی شخص احمدینژاد صورت نمیگیرد بلکه رسانه های حامی وی نیز بارها با «اقتدارگرا» خواندن اصولگرایان آنها را تهدید به افشاگری کردند که در نمونه اخیرش روزنامه ایران تهدید به انتشار 140 هزار سند کرده است.
با توجه به زاویه گرفتن مجلس با دولت و سپس عقبنشینیهای ناگهانی نمایندگان می توان نتیجه گرفت؛ آنها از اینکه تهدیدهایی که احمدینژاد علیه منتقدان و رقیبان خود بکار گرفته بر علیه اصولگرایان نیز استفاده کند در هراسند. احتمال می رود نگرانی اصولگرایان به دلیل آگاهی آنها از روندی باشد که بطور سیستماتیک از سوی جریان احمدینژاد برای مقابله با منتقدان دنبال می شود. صراط نیوز در یادداشتی که سی و یکم فروردین ماه امسال منتشر ساخت با انتقاد از جریان انحرافی حاضر در دولت تلویحا این موضوع را تایید کرد: «این جریان فاسد با کسی شوخی ندارد. کارنامه سیاه آنها ثابت میکند هرکسی که سد راه جاه طلبیهایشان بوده را به مسلخ بردهاند.»
برای پی بردن به سابقه پیگیری این رویه توسط احمدینژاد لازم نیست به سال 84 برگردیم بلکه یکی از نمونه های رفتار اینچنینی وی زمانی بود که در مقطع رقابت های انتخاباتی دوره دهم ریاست جمهوری منتقدان و رقیبان خود را تهدید به افشاگری کرد. مرور اظهارات وی در آن زمان نشان دهنده تشابهاتی میان محورهای تهدید اصلاح طلبان از سوی وی و تهدیدات کنونی اش علیه اصولگرایان است. آنگونه که خبرگزاری مهر در اول خردادماه سال 88 گزارش کرد، احمدینژاد در کنفرانس خبری با رسانه های داخلی گفت: «بنده در طول سه ماه اخیر و مجموع، چهار سال گذشته، سکوت کردهام تا فضای کشور آرام بماند چرا که این موضوع را به سود کشور میدانستم.» او آن زمان هم می گفت که پاسخ منتقدان را به موقعش خواهد داد و حال نیز همین را میگوید. اصولگرایان در حال حاضر رفتار هواداران احمدینژاد را به نظاره نشسته اند که چندی پیش در مراسم استقبال «خودجوش» از وی پس از بازگشت از سفر به نیویورک شعار «یار علی در نهروان، سکوتو بشکن قهرمان» سر دادند تا آنگونه که وبسایت دولت ما از رسانه های نزدیک به جریان موسوم به انحرافی روایت کرده احمدینژاد در پاسخ به آنها بگوید: «مقاومت خواهیم کرد، پیروزی نهایی نزدیک است.»
میرحسین موسوی در جریان مناظره با احمدینژاد به نکته قابل توجهی درباره بکارگیری این تاکتیک از سوی احمدینژاد اشاره کرد. او در آنجا گفت: «معاون اجرايي آقاي رئيس جمهور بجاي اينکه مشغول حل مشکلات مردم باشد، مشغول رفتن و سرکشي به اين پرونده و آن پرونده به آنجا و اينجاست که يک چيزي بسازند که به درد امشب بخورد.» حال گویی سناریوی سرکشی مدیران احمدینژاد به پرونده منتقدان اصولگرا آغاز شده و این امر موجب احساس خطر در میان آنهاست تا جایی که رسانه منتسب به سپاه پاسداران نیز در ماجرای عزل وزیر اطلاعات از سوی احمدینژاد نسبت به آن هشدار داد. روزنامه جوان در زمانی که کشمکش بر سر عزل حیدر مصلحی ادامه داشت شائبه تلاش جریان موسوم به انحرافی برای دستیابی به اسناد محرمانه وزارت اطلاعات به منظور بهره برداری سیاسی علیه منتقدان خود را مطرح ساخت.
این روزنامه که از بخشی از جریان حاضر در دولت با عنوان جریان انحرافی یاد می کند نوشت که آنها تلاش میکنند «با بهرهبرداری خاص و خروج برخی اسناد و مدارک ویژه مقاصد خود را تامین و از عنصر اطلاعات به عنوان اهرمی برای ترغیب و تهدید برخی از جریانها و چهرههای سیاسی و پیشبرد اهداف سود بجویند.» اخبار اینچنینی بدون هیچ توضیح و تفسیری اتهام چندین ساله منتقدان و مخالفان به جمهوری اسلامی را تایید میکنند. بر این اساس میان مسئولان و نیروهای حکومتی موازنه فساد برقرار است. موازنه ای که هر یک از آنها را از اقدام علیه یکدیگر بر حذر می دارد مگر آنکه یکطرف مناقشه از اطلاعات و امکانات بیشتری نسبت به آنسوی میدان برخوردار باشد.
تهدید دو طرفهدر این شرایط نمایندگان مجلس پس از خانه نشینی احمدینژاد به دلیل اختلافات وی با آیتالله خامنهای بهدنبال طرح هایی رفتند که با استفاده از آن بتوانند رئیس دولت را برای تمکین به رهبر جمهوری اسلامی تحت فشار قرار دهند. رونمایی از تخلفات و قانون گزیری های دولت، تهدید به استیضاح احمدینژاد و شدت گرفتن انتقادات بی سابقه از سوی نمایندگان اصولگرا نسبت به راس دولت فضا را به گونه ای جلوه می داد که گویی پایان کار احمدینژاد فرا رسیده است. فشارها ادامه داشت و چند تن از اطرافیان احمدینژاد بازداشت شدند. با این وجود در حالی که این اقدام نهادهای امنیتی در کنار تند شدن مجلس علیه جریان دولت نشان از چراغ سبز آیتالله خامنهای به آنها برای به عقب راندن این جریان داشت پس از جلسه رای اعتماد مجلس به سجادی، وزیر پیشنهادی ورزش که در جریان آن نمایندگان با اعتراضات خود مانع از سخنرانی احمدینژاد در دفاع از وی شدند ورق برگشت. بدنبال انتقاد آیتالله خامنهای از رفتار نمایندگان تا حدی فضا برای دولت تلطیف شد و حتی طرح سوال از رئیس دولت که نزدیک به یک سال معطل مانده بود و تعداد امضاهای آن پیش از انتقاد رهبر از مجلس به سرعت به حد نصاب رسیده بود، مسکوت ماند.
در میانه تحرکات اصولگرایان که به نظر می رسید در راستای تضعیف احمدینژاد پس از عدم تمکین به موقع وی از حکم آیتالله خامنهای در خصوص ابقای مصلحی صورت می گرفت او نیز زبان به تهدید منتقدان اصولگرای خود گشود. احمدینژاد برخوردهای صورت گرفته با دولت از جمله دستگیری اطرافیانش را سیاسی خواند و با خط قرمز خواندن کابینه خود اصولگرایان را تهدید کرد که «مسائلی را با مردم» در میان خواهد گذاشت. تهدیدات احمدینژاد به همین یکبار محدود نشد و در ماجرای اختلاس نیز او گفت که سکوتش طولانی نخواهد بود. تهدید اصولگرایان توسط رئیس دولت تنها از سوی شخص احمدینژاد صورت نمیگیرد بلکه رسانه های حامی وی نیز بارها با «اقتدارگرا» خواندن اصولگرایان آنها را تهدید به افشاگری کردند که در نمونه اخیرش روزنامه ایران تهدید به انتشار 140 هزار سند کرده است.
با توجه به زاویه گرفتن مجلس با دولت و سپس عقبنشینیهای ناگهانی نمایندگان می توان نتیجه گرفت؛ آنها از اینکه تهدیدهایی که احمدینژاد علیه منتقدان و رقیبان خود بکار گرفته بر علیه اصولگرایان نیز استفاده کند در هراسند. احتمال می رود نگرانی اصولگرایان به دلیل آگاهی آنها از روندی باشد که بطور سیستماتیک از سوی جریان احمدینژاد برای مقابله با منتقدان دنبال می شود. صراط نیوز در یادداشتی که سی و یکم فروردین ماه امسال منتشر ساخت با انتقاد از جریان انحرافی حاضر در دولت تلویحا این موضوع را تایید کرد: «این جریان فاسد با کسی شوخی ندارد. کارنامه سیاه آنها ثابت میکند هرکسی که سد راه جاه طلبیهایشان بوده را به مسلخ بردهاند.»
برای پی بردن به سابقه پیگیری این رویه توسط احمدینژاد لازم نیست به سال 84 برگردیم بلکه یکی از نمونه های رفتار اینچنینی وی زمانی بود که در مقطع رقابت های انتخاباتی دوره دهم ریاست جمهوری منتقدان و رقیبان خود را تهدید به افشاگری کرد. مرور اظهارات وی در آن زمان نشان دهنده تشابهاتی میان محورهای تهدید اصلاح طلبان از سوی وی و تهدیدات کنونی اش علیه اصولگرایان است. آنگونه که خبرگزاری مهر در اول خردادماه سال 88 گزارش کرد، احمدینژاد در کنفرانس خبری با رسانه های داخلی گفت: «بنده در طول سه ماه اخیر و مجموع، چهار سال گذشته، سکوت کردهام تا فضای کشور آرام بماند چرا که این موضوع را به سود کشور میدانستم.» او آن زمان هم می گفت که پاسخ منتقدان را به موقعش خواهد داد و حال نیز همین را میگوید. اصولگرایان در حال حاضر رفتار هواداران احمدینژاد را به نظاره نشسته اند که چندی پیش در مراسم استقبال «خودجوش» از وی پس از بازگشت از سفر به نیویورک شعار «یار علی در نهروان، سکوتو بشکن قهرمان» سر دادند تا آنگونه که وبسایت دولت ما از رسانه های نزدیک به جریان موسوم به انحرافی روایت کرده احمدینژاد در پاسخ به آنها بگوید: «مقاومت خواهیم کرد، پیروزی نهایی نزدیک است.»
ترس شرکا از یکدیگر
در شرایط کنونی اصولگرایان در فکر زمینه چینی برای فضای مابعد احمدینژاد هستند و ضمن اینکه علاقهای به نشان دادن روی خوش به اصلاح طلبان و سبزها ندارند می خواهند نظم مدنظر آیتالله خامنهای را سامان دهند. اتفاقاتی که در اردیبهشت و خرداد ماه امسال افتاده نشاندهنده قصد جریانهای وفادار به بیت رهبری در راستای حرکت به سوی قبضه بیش از پیش قدرت در فضایی بدون رقیب است. در این مسیر اما یکی از نگرانی های آنها شوریدن تیم احمدینژاد و بکارگیری همان تاکتیکی است که در چند سال گذشته و با حمایت حکومت برای حذف اصلاح طلبان از سوی دولت دنبال شد. اکنون هراس از احتمال افشاگری فرزند اصولگرایی که با بهره گیری از پشتیبانی چند ساله آنها و با دسترسی به برخی اطلاعات توانایی استفاده از آن را پیدا کرده دامن گیرشان شده است.
احمدینژاد زمانی خود را رئیس جمهوری از جنس مردم خواند و شعارهای انقلابی سر داد تا بسیجیان و ارزشی ها را به سوی خود جلب کند و ژست اپوزیسیونی به خود گرفت تا رای توده های ناراضی را همراه خواد سازد. اصولگرایان زمانی که او از شگرد «بگم بگم» بر علیه رقیبان استفاده می کرد خرسند از اینکه احمدینژاد در برابر جریان مقابلشان ایستاده از هیچ حمایتی از وی فروگذار نبودند. پایگاه های بسیج و اتاق فرماندهان سپاه به ستادهای انتخاباتی احمدینژاد و جنگ روانی بر علیه اصلاح طلبان تبدیل شده بودند اما او اکنون سهمی بیشتر از هشت سال ریاست را از این بازی می خواهد. احمدینژاد که از پایه های موثر در افزایش فشار بر منتقدان و مخالفان و ایجاد هزینه های گزاف برای نیروهای سیاسی بود در حال حاضر از حکومت، مزدش را طلب می کند. از این روست که اصولگرایان وفادار به بیت رهبری احساس کرده اند او می خواهد در امانتی که آیتالله خامنهای به وی سپرده خیانت کند. انگار احمدینژاد می خواهد در مقابل اصولگرایان نیز اپوزیسیون وار پیش برود اما این بار بدون پشتیبانی سپاه و نهادهای امنیتی. آنچه نگرانی اصولگرایان را موجب شده این است که او پا بر جایی گذاشته که نباید میگذاشت. شاید به همین خاطر مواضع رسانه ای اصولگرایان درباره دولت پر شده از تناقضاتی که به آسانی مرتفع نخواهند شد. همه اینها نوید آن را می دهد که حکومت تمام سعی خود را خواهد کرد که با چنگ و دندان موازنه فساد را حفظ کند و باید دید شکاف های روز افزون در میان نیروهایش این اجازه را خواهد داد یا سرنوشت دیگری انتظار آنها را می کشد.
در شرایط کنونی اصولگرایان در فکر زمینه چینی برای فضای مابعد احمدینژاد هستند و ضمن اینکه علاقهای به نشان دادن روی خوش به اصلاح طلبان و سبزها ندارند می خواهند نظم مدنظر آیتالله خامنهای را سامان دهند. اتفاقاتی که در اردیبهشت و خرداد ماه امسال افتاده نشاندهنده قصد جریانهای وفادار به بیت رهبری در راستای حرکت به سوی قبضه بیش از پیش قدرت در فضایی بدون رقیب است. در این مسیر اما یکی از نگرانی های آنها شوریدن تیم احمدینژاد و بکارگیری همان تاکتیکی است که در چند سال گذشته و با حمایت حکومت برای حذف اصلاح طلبان از سوی دولت دنبال شد. اکنون هراس از احتمال افشاگری فرزند اصولگرایی که با بهره گیری از پشتیبانی چند ساله آنها و با دسترسی به برخی اطلاعات توانایی استفاده از آن را پیدا کرده دامن گیرشان شده است.
احمدینژاد زمانی خود را رئیس جمهوری از جنس مردم خواند و شعارهای انقلابی سر داد تا بسیجیان و ارزشی ها را به سوی خود جلب کند و ژست اپوزیسیونی به خود گرفت تا رای توده های ناراضی را همراه خواد سازد. اصولگرایان زمانی که او از شگرد «بگم بگم» بر علیه رقیبان استفاده می کرد خرسند از اینکه احمدینژاد در برابر جریان مقابلشان ایستاده از هیچ حمایتی از وی فروگذار نبودند. پایگاه های بسیج و اتاق فرماندهان سپاه به ستادهای انتخاباتی احمدینژاد و جنگ روانی بر علیه اصلاح طلبان تبدیل شده بودند اما او اکنون سهمی بیشتر از هشت سال ریاست را از این بازی می خواهد. احمدینژاد که از پایه های موثر در افزایش فشار بر منتقدان و مخالفان و ایجاد هزینه های گزاف برای نیروهای سیاسی بود در حال حاضر از حکومت، مزدش را طلب می کند. از این روست که اصولگرایان وفادار به بیت رهبری احساس کرده اند او می خواهد در امانتی که آیتالله خامنهای به وی سپرده خیانت کند. انگار احمدینژاد می خواهد در مقابل اصولگرایان نیز اپوزیسیون وار پیش برود اما این بار بدون پشتیبانی سپاه و نهادهای امنیتی. آنچه نگرانی اصولگرایان را موجب شده این است که او پا بر جایی گذاشته که نباید میگذاشت. شاید به همین خاطر مواضع رسانه ای اصولگرایان درباره دولت پر شده از تناقضاتی که به آسانی مرتفع نخواهند شد. همه اینها نوید آن را می دهد که حکومت تمام سعی خود را خواهد کرد که با چنگ و دندان موازنه فساد را حفظ کند و باید دید شکاف های روز افزون در میان نیروهایش این اجازه را خواهد داد یا سرنوشت دیگری انتظار آنها را می کشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر