روز گذشته (چهارشنبه) محمود احمدی نژاد برای هشتمین بار در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد. برخلاف سالهای گذشته، پادوی رهبر و ولی فقیه رژیم تلاش کرد تا از گفتن حرفهای تند و مشکل ساز برای رژیم پرهیز کند. به همین جهت انشای بلند بالایی در انتقاد از مدیریت کنونی جهان خواند و از همه درخواست کرد برای حل و فصل مشکلات دنیای امروزی، برای ظهور امام زمان تلاش کنند.
احمدی نژاد در حالی ادعا کرد که "امروز سرمایه داری در باتلاقی که خود پدید آمده گرفتار آمده و عملا به بن بست رسیده است" که دولت خودش و رژیم ولایت فقیه، در حل و فصل کوچکترین مشکلات کشور درمانده اند. این درحالی است که اقتصاد رژیم سرمایه داری است و تلاش تاکنونی آن برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی به جایی نرسیده است.
مجری طرح نو - لیبرالی "هدفمند کردن یارانه ها" در حالی انشای خود را به پایان برد که بعضی از کشورها سالن را ترک کرده بودند. اما محمود کوتاه نیامد و طرح نوین مدیریت جهانی خود که وعده آنرا از قبل داده بود اینگونه بیان کرد: "بیاییم همه با هم در مسیر آمدن منجی با همدلی و همکاری راه بگشاییم."
و اینگونه او ایده کشیدن جاده ظهور که حلال همه مشکلات است را به همه کشورها از تریبون سازمان ملل صادر کرد.
در همین روز در تهران، 26 تن از مجلس نشینان آخوندی اظهارات روز گذشته احمدی نژاد در مورد رابطه با آمریکا را برخلاف مصوبه شورای عالی امنیت ملی دانسته و به آن اعتراض کردند. حمیدرضا فولادگر، احمدی نژاد را به انحراف از مواضع خامنه ای متهم کرد و گفت: "آیا در این شرایط سخن گفتن از مذاکره مستقیم با آمریکا و تقاضای رابطه با آمریکا در جهت منافع ملی و انقلابی ماست و آیا با رهنمودهای امام و رهبری سازگاری دارد؟"
این همه درحالی اتفاق می افتد که پالس رابطه با آمریکای احمدی نژاد را کسی به پشیزی نخرید و برای آن تره هم خرد نکرد. به دلیل همین بی توجهی است که سر و صدای مجلس نشینان در آمده است. و گرنه آنها خود بهتر می دانند که احمدی نژاد از قبل حرفهایش را با خامنه ای تنظیم کرده است و جار جنجال آنها برای لاپوشانی به جایی نمی رسد.
سخنرانی احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل بدون توجه به مشکلاتی که این روزها رژیم با آنها درگیر است، برگزار شد. او حرفی از بحران سوریه، بحران اتمی رژیم و تهدید دو طرف رژیم و اسراییل به حمله نظامی حرفی به میان نیاورد. سکوت او درمورد این بحرانها نشان می دهد که از یک طرف می داند که دیگران برای حرفهای او ارزش قایل نیستند و از سوی دیگر، راه برون رفت از این مشکلات چنان پیچیده است که خود رژیم هم برای آن پیشنهادی ندارد.
تنها همان امید به رابطه با آمریکا می توانست حداقل کور سویی برای رژیم باشد که آنهم بی جواب ماند.جعفر پویه
احمدی نژاد در حالی ادعا کرد که "امروز سرمایه داری در باتلاقی که خود پدید آمده گرفتار آمده و عملا به بن بست رسیده است" که دولت خودش و رژیم ولایت فقیه، در حل و فصل کوچکترین مشکلات کشور درمانده اند. این درحالی است که اقتصاد رژیم سرمایه داری است و تلاش تاکنونی آن برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی به جایی نرسیده است.
مجری طرح نو - لیبرالی "هدفمند کردن یارانه ها" در حالی انشای خود را به پایان برد که بعضی از کشورها سالن را ترک کرده بودند. اما محمود کوتاه نیامد و طرح نوین مدیریت جهانی خود که وعده آنرا از قبل داده بود اینگونه بیان کرد: "بیاییم همه با هم در مسیر آمدن منجی با همدلی و همکاری راه بگشاییم."
و اینگونه او ایده کشیدن جاده ظهور که حلال همه مشکلات است را به همه کشورها از تریبون سازمان ملل صادر کرد.
در همین روز در تهران، 26 تن از مجلس نشینان آخوندی اظهارات روز گذشته احمدی نژاد در مورد رابطه با آمریکا را برخلاف مصوبه شورای عالی امنیت ملی دانسته و به آن اعتراض کردند. حمیدرضا فولادگر، احمدی نژاد را به انحراف از مواضع خامنه ای متهم کرد و گفت: "آیا در این شرایط سخن گفتن از مذاکره مستقیم با آمریکا و تقاضای رابطه با آمریکا در جهت منافع ملی و انقلابی ماست و آیا با رهنمودهای امام و رهبری سازگاری دارد؟"
این همه درحالی اتفاق می افتد که پالس رابطه با آمریکای احمدی نژاد را کسی به پشیزی نخرید و برای آن تره هم خرد نکرد. به دلیل همین بی توجهی است که سر و صدای مجلس نشینان در آمده است. و گرنه آنها خود بهتر می دانند که احمدی نژاد از قبل حرفهایش را با خامنه ای تنظیم کرده است و جار جنجال آنها برای لاپوشانی به جایی نمی رسد.
سخنرانی احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل بدون توجه به مشکلاتی که این روزها رژیم با آنها درگیر است، برگزار شد. او حرفی از بحران سوریه، بحران اتمی رژیم و تهدید دو طرف رژیم و اسراییل به حمله نظامی حرفی به میان نیاورد. سکوت او درمورد این بحرانها نشان می دهد که از یک طرف می داند که دیگران برای حرفهای او ارزش قایل نیستند و از سوی دیگر، راه برون رفت از این مشکلات چنان پیچیده است که خود رژیم هم برای آن پیشنهادی ندارد.
تنها همان امید به رابطه با آمریکا می توانست حداقل کور سویی برای رژیم باشد که آنهم بی جواب ماند.جعفر پویه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر