سرانجام یکی از "مراجع عُظام" به سکوت دسته جمعی "فُقها و عُلما" در مورد رویدادهای سوریه پایان داد. البته آنچه که آیت الله مکارم شیرازی در این باره ابراز داشته، کمتر غیرمُنتظره است.
وی "آمریکا، اسراییل و گروه های مُسلح" را عامل اعتراضهای مردُم سوریه علیه دیکتاتوری حاکم بر این کشور مُعرفی کرد و با نگاه به کشتار وحشیانه مُعترضان، از "مُسلمانان بیدار و ژرف بین بلکه همه آزادگان جهان" خواست "موقعیت سوریه را درک کنند".
آیت الله مکارم شیرازی بدین وسیله مواضعی که تاکنون بارها از سوی رهبر جمهوری اسلامی و پایوران رسمی "نظام" در باره خیزش مردُم سوریه تکرار گردیده را حتی با همان عبارت و کلمات دوباره خوانی کرده است.
از این زاویه پُرسش اصلی می تواند این باشد که چرا در حالی که دیگر هم صنفیهای او از ترس رُسوایی ترجیح می دهند سر خود را در برف فرو کرده و همچون آیت الله العُظمی گُلپایگانی پُشت حمایت از "مردُم مُسلمان" تاجیکستان یا آذربایجان پنهان شوند، آقای مکارم عمامه اش را به داخل رینگی افکنده که در آن به ظاهر چیز زیادی برای بُردن وجود ندارد؟
از یک سو، آیت الله مُحاسبه گر، ناصر مکارم شیرازی نیازی به راه رفتن پا برهنه روی لبه تیغ برای نشان دادن جُنب و جوش سیاسی ندارد. او این کار را از راه های بی دردسر تری مانند انتقاد از بدحجابی، تبلیغ تفکیک جنسیتی دانشگاه ها یا آفریدن جنجال بر سر نگهداری سگ خانگی انجام می دهد. اینها برای تاکید بر جایگاه و یادآوری پایه حُقوقی او کافی است.
از سوی دیگر، در این نیز تردیدی نیست که مرجع مُعظم مربوطه به عُنوان یکی از نمادهای دین دولتی شده، آن چه را باید تحویل دهد که کارفرمایش سفارش داده و این خواه ناخواه شامل سُفره انداختن و لُقمه گرفتن برای قاتل بدنامی چون آقای بشار اسد نیز می شود.
بنابراین در اینجا پاسُخ نهایی پیرامون مُعمای طرفداری ناگهانی آقای مکارم از رژیم سوریه و همچنین سُکوت پیش از این او را ارزش سفارش و دستمُزدی که به "حضرت آقا" پیشنهاد شده، می تواند ارایه کند.
البته "مرجع" پسوند دار، همیشه مانند مورد سوریه در امر بازاریابی پاسیو نیست و گاهی همچون مورد "سرکوب مردُم مُسلمان ایالت سین کیانگ (چین)" فعالانه به تحریک مُشتری و عرضه خود می پردازد. او در تیرماه 88 با صُدور بیانیه ای دولت چین را به خاطر "سرکوب فجیع برادران و خواهران مُسلمان ما" "به شدت محکوم کرده و به "همه مُسلمانان جهان" فراخوان داد: "یکصدا از دولت چین بخواهند که به این وضع خاتمه دهد و مُجرمان را مُجازات کند."
در اَُردیبهشت سال 90 همه می توانستند شاهد به بار نشستن سرمایه گُذاری کوتاه مُدت آقای مکارم باشند. او در چرخشی که فقط می تواند برای غافلان از مُعجزه قوانین بازار شگفت آور باشد، در دیدار با یک مقام چینی سوگند خورد: "در چین مُسلمانهای زیادی هستند و ما نشنیدیم که مُسلمانها در چین در اذیت و آزار و محدودیتهایی باشند."
فقط اندک کسانی از نرخ روز آیت الله العُظمی ناصر مکارم شیرازی با خبرند، بقیه می توانند حدس بزنند حذف تعرفه شکر در بر سر لُطف آوردن وی نسبت به "مردُم مُسلمان سوریه" بی تاثیر نبوده است.
منصور امان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر