چگونه می توان یک رژیم مُستبد که برای بقای خود به روی شهروندان مُعترض اش اسلحه کشیده، آنها را به صورت گروهی به زندان می افکند و به تخت شکنجه می بندد را عقب نشاند؟ چنین می نماید که مردُم سوریه پاسُخ این سووال را یافته باشند.
آنها همچنین برای این پُرسش که با کُدام ابزار می توان فشار بین المللی علیه حاکمان وحشی شده را شکل داد و آنها را در اعمال اراده تبهکارانه شان محدود نمود، یک جواب قانع کننده دارند.
مُعترضان سوری، ایستادگی در برابر سرکوب و نبرد با تمام قُوا علیه سرکوبگران را به عُنوان پاسُخ ارایه داشته اند. آنها نشان داده اند که برای آزادی حاضر به پرداخت بالاترین هزینه هستند و با گُلوله و وعده دروغین اصلاحات نمی توان آنان را خاموش کرد. این استدلال از کاخ ریاست جمهوری در دمشق تا کاخ سفید در واشنگتُن، دستور کار برخورد با جُنبش مردُم سوریه را دیکته و فاکتهای ارزیابی از موقعیت حاکمان این کشور را روی میز می گذارد.
روز پنجشنبه، دولت آقای اوباما در یک چرخش رویکرد، خواهان کناره گیری آقای بشار اسد شد. رهبران آلمان، فرانسه و انگلیس نیز در یک بیانیه مشترک به این فراخوان پیوسته و از حاکم دمشق خواستند که "واقعیت را بپذیرد". پیشتر نیز دولت تُرکیه، یکی از مُدافعان "ثبات سوریه" و به این اعتبار، دولت آقازاده اسد پایان "شکیبایی" خود را به وی اعلام داشته بود.
ایالات متحده از هنگام آغاز اعتراضها در سوریه، از اتخاذ یک رویکرد قاطع در برابر رژیم حاکم بر سوریه خودداری کرده و در کنار دیگر مُتحدان خویش، خواهان در پیش گرفتن "اصلاحات" از سوی آن شده بود. آقای بشار اسد به نوبه خود، پیام سیاسی ای که این رویکرد ارسال می کرد را دریافت و به مُوازات تحویل چند وعده ی لفظی رفُرم و خُرده ژستهای اصلاح طلبانه، دامنه اقدامات تبهکارانه نظامی و پُلیسی خود علیه جُنبش اعتراضی را گُسترده تر کرد.
هرگاه رژیم خانوادگی اسد در تبدیل سیاست دوگانه خود به واقعیت موجود در سوریه موفق می شد، بی تردید هیچیک از پُشتیبانان تدبیر مزبور نیز اجباری به تغییر موضع در برابر مُجریانش نمی داشت. این امر اما مُستلزم فرو نشاندن شُعله های اعتراض در "پایین" از یک سو و تغییر آرایش قُدرت در "بالا" از سوی دیگر بود. حاکمان سوریه با وجود سرکوب خونین و سراسری جامعه نه موفق به خاموش کردن آن شدند و نه در هراس از پیامدهای عقب نشینی هر چند جُزیی برای بقای خود، توانستند با چند وصله اصلاحی، بساط استبداد را به روز کنند.
درسهای خیزش مردُم سوریه، از کنار نخُستین جُنبش اجتماعی دهه اخیر در منطقه، خیزش شُجاعانه مردُم ایران در سال 88 بدون تاثیر گُذر نخواهد کرد. از این زاویه، مُبارزه در جریان در سوریه فقط یک ضربه استراتژیک به پایه سیاست خارجی رژیم جمهوری اسلامی نیست. فراتر از آن، روزهای داغ و بی انتها در خیابانهای درعا، دیرالزور و حماه، طرح ثبات داخلی آیت الله خامنه ای و همدستان را بر تل خاکریز می افکند.
منصور امان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر