سیرک حُکومتی "روز قُدس" در سال جاری صحنه نمایشی بود که کمتر از هر زمان دیگر می توانست بی ربطی خود به مساله فلسطین را پنهان سازد. فرآیند توقُف ناپذیر تحولات در منطقه، تنها منطق و هدفی که در پس این نمایش سالانه وجود دارد را به گونه عریان و بدون آرایش در برابر دید همگان قرار داده است.
حاکمان ایران در حالی به افتخار خود جشن "روز قُدس" می گیرند که آشکارا به صف بندی علیه جُنبشهای اجتماعی و سیاسی مردُم عرب پرداخته اند. در این میان، طشت رُسوایی این سیاست چندان پُر سرو صدا از بام به زمین افتاده که حتی گروه شبه نظامی "حماس" را نیز ناچار به فاصله گرفتن از پُشتیبانان دست و دلبازش کرده است.
حتی اگر خرابکاری و مُخالفت شرم آور حاکمان ایران با به رسمیت شناسی کشور مُستقل فلسطین از سوی سازمان ملل نیز کافی نمی بود، مُشارکت همه جانبه آنها در جنگ رژیم خونریز سوریه علیه مردُم خود، به گویاترین بیان، اهداف واقعی سیاست مُداخله گرانه جمهوری اسلامی در کانونهای منطقه ای بُحران را توضیح داده است.
در همین حال، به توپ و خُمپاره بستن اُردوگاه آوارگان فلسطینی در دمشق نیز رویه خارجی سیاستی را نمایان گردانده که آقای اسد در داخل پیش می برد و آیت الله خامنه ای و شُرکا، خود را در پهنه منطقه و جهان به مثابه یکی مُهمترین پُشتیبانان آن انگُشت نما و مُنزوی کرده اند.
به این ترتیب، مخارج گزافی که "نظام" صرف راه اندازی کارناوال "روز قُدس" کرده، از یک سو هزینه ی گرم کردن بساط یک مُشاجره لفظی سرگرم کننده با ادبیات جنگی چرب و روان بین آقایان نتانیاهو و خامنه ای و از سوی دیگر، صرف روحیه دادن به حاکم نگون بخت سوریه می شود.منصور امان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر